Гарнитура:GeorgiaVerdanaArial
Цвет фона: Режим чтения: F11 | Добавить закладку: Ctrl+D
Следующая страница: Ctrl+→ | Предыдущая страница: Ctrl+←
Показать все книги автора/авторов: Rybakov VjaД‰eslavo
«Gravitavio В«CaridoВ»», VjaД‰eslavo Rybakov
Dankojn pro lingvaj korektoj kaj konsiloj al:
Sergej Verŝinin, Sergio Pokrovskij, Valentin Melnikov, Kalle Kniivilä, Martin Weichert, Bertilo Wennergren, Don Harlow, Nikolai Griŝin
La patro ne sentis inferan odoron
kaj ellasis Satanon al mond'.
Saguramo
1
Elasta maso de varma vento nehaste ruliДќis renkonte al ni. Д€io brilis, kvazaЕ jubilante: blua Д‰ielo, arbaraj bedoj de montetoj, disflugantaj en nebulan foron, helverdaj rubandoj de du riveroj malproksime malsupre, ludila, anguloze Еќvebanta akutpinta bloko de majesta SveticДҐoveli. Kaj — silento. Viva silento. Nur fajfetas en la oreloj vastaДµo, saturita per dolД‰a ebrio de genisto, kaj impete ekplaЕdas, ondiДќante pro ventoblovoj, longa blanka robo de Stanjo.
— Kia belo, — afekciite diris Stanjo. — Dio, kia belo! Ĉi tie eblas stari dum horoj…
Iraklo kontente gruntis en sian barbon. Stanjo turniДќis, gardeme movis la fingropintojn laЕ kruda, flav-okra muro de la preДќejo.
— Varma…
— Suno, — diris mi.
— Suno… Kaj en Peterburgo nun estas pluvo, vento, — ŝi denove karesis la muron. — Mil kvincent jarojn staras ĝi kaj varmiĝas ĉi tie.
— Kelkfoje Дќi estis forte detruita, — diris Iraklo malgaje. — Persoj, araboj… Sed ni rekonstruadis, — kaj en lia voД‰o aЕdiДќis sama fiero, kiel en la diskreta grunteto antaЕ minuto, kvazaЕ li mem, kun siaj proksimaj kamaradoj, rekonstruadis tiujn belaДµojn, projektis komplikajn parafojn de riveroj, starigis montan palisaron laЕ maldekstra bordo de Kurao.
— Iraklo Georgieviĉ, ĉu estas vere, ke alto de preĝejo Ĝvari, — kaj ŝi denove, salutante la grandŝtonan aspran muron jam kiel malnovan amikon, movis laŠĝi la manplaton, — rilatas al alto de la monto, sur kiu ĝi staras, kiel kapo de homo al ties korpo? Mi ie legis, ke ĝuste tial ĝi aspektas tiel harmonie el ajna punkto de la valo.
— Mi ne mezuris, Stanislava Solomonovna, — digne respondis Iraklo. — Artosciencistoj asertas, ke estas tiel.
Ењi ete kapjesis, jam denove rigardante en malproksimon, kaj paЕќis antaЕen, forte ektirinte post si preskaЕ nigran sur sunverЕќita pavimo makulon de sia stumpigita ombro. В«Gar!..В» — nevole komencis mi, sed Дќustatempe haltis. Se mi sukcesus diri В«Gardu vin!В», aЕ, des pli, В«Gardu vin, StanjoВ», Еќi tute povus aliri la randon mem de la deklivo kaj balanci la piedon super tricentmetra abismo. Eble, eД‰ saltus, kiu scias.
— Iraklo Georgieviĉ, — ne turniĝante al ni, ŝi montris per la mano dekstren, kontraŠfluo de Aragvo, — kaj je-en tie, post riverturno… estas iuj ruinoj, ĉu?
— Ruinoj de fortikaДµo BebrisciДҐe. Tie estas tre bele, Stanislava Solomonovna. Kaj estas vera inundo de tiom Еќatata de vi genisto, aero estas miela. AnkaЕ tien ni nepre veturos, sed alian fojon. Post tagmanДќo, aЕ eД‰ morgaЕ.
— ApenaŠpost la tagmanĝo, — voĉis mi. — Stanjo ja estas ĵus post la vojaĝo.
Al Дњvari ni veturis survoje de la flughaveno.
Stanjo turniДќetis kaj el sub la frunto rigardis min per vaste malfermitaj, mirigitaj okuloj.
— Mi neniom laciĝis.
DeturniДќinte, Еќi aldonis neglekte:
— Nur se por la dua tagduono vi havas aliajn planojn…
Kaj denove, kiel Д‰iam pli kaj pli ofte dum lastaj semajnoj, mi eksentis min kvazaЕ je mil verstoj[?] for de Еќi; kvazaЕ je mil jaroj for de Еќi. KvazaЕ en tombo for de Еќi.
Ењi nehaste ekiris laЕ rando de la placeto; ni, vole-nevole, sekvis Еќin.
— Kaj tute ili ne bruas, kunfluiДќante,[?] — diris Еќi, rigardante malsupren. — Kaj ne brakumas. Oni brakumas jen kiel, — Еќi momente montris. Kiel angulozaj serpentoj ekflugis la brakoj, Еќi mem fleksiДќis, kurbiДќis malsupren risorte — kaj mia koro stumblis, la korpo memoris. — Sed tiuj Д‰i pace, sensone, eД‰ sen plaЕdeto eniras unu la alian. Kiel maljunaj, dum tuta vivo fidelaj geedzoj. Strange li vidis…
— Kaj Ĝvari neniam estis monaĥejo, — subridetante, aldonis Iraklo.
— La poeto bezonis — do, li pravis, — tuj respondis Stanjo, ne rimarkante, ke atakas ne tiom la replikon de Iraklo, kiom sian propran antaЕan. — Se poeto en apudvoja Еќtono ekvidis vespermanДќon — li faros el Дќi vespermanДќon, estu certa.